Witblits se Woensdag 2 Julie 2025 Nuusflits
Hoof Nuusflits
Kleinfontein: Selfversorgend, maar te wit vir die ANC se stempel
Kleinfontein, daai Afrikaner-dorpie wat al 30 jaar sy eie water, krag en vullis regkry sonder munisipale drama, is nou glo op die Tshwane-metro se slooplys. Die metro wil net 9 van 17 onwettige nedersettings formaliseer, en raai wie’s nie genooi nie? Die gemeenskap wat nie ANC-plakkate ophang nie.
Terwyl ander informele nedersettings sonder riool en water sommer kits-blessing kry, staan Kleinfontein daar soos ’n oom by ’n braaivleis — ordentlik, geduldig, maar nou al effe moerig.
Volgens die gemeenskap voorsien hulle self al hul dienste en het hulle al vyf burgemeesters gesien, een van hulle het sommer belowe om dinge te “versnel” — daai belofte het seker in ’n slaghuis agtergebly.
Witblits sê: In ’n land waar jy net vooruitgaan as jy kan toyi-toyi, is selfwerksaamheid en volhoubaarheid seker net te eksklusief vir die metro se smaak.
Plaaslike Nuusflits
Indië rev, Suid-Afrika reverse
Indiese motors rol nou so vrylik in Suid-Afrika in soos 'n tante by 'n buffet, terwyl plaaslike vervaardigers sukkel om die wiele aan die draai te hou. In 2009 het helfte van die ligte voertuie in SA van hier gekom — nou is dit net 37%, met Indië wat ’n spoggerige 36% markdeel gevat het.
Wat het gebeur? Die ANC het weer sy spesiale BEE-en-bureautiese resep gebruik: meng ’n bietjie sosialisme, ’n klomp regulasies en ’n handvol anti-sake gees, en wag dat alles in die pan vasbrand.
Suid-Afrikaanse fabrieke het wegbeweeg van bekostigbare modelle soos die CitiGolf en Bantam, want pryse het soos petrolpryse gespring. Terwyl Indië se motors goedkoop bly, raak plaaslike opsies so duur soos ’n dorpsraad se raadpleegfooi.
Intussen kla CMH dat die mark platval soos ’n ou bakkie se battery. Hulle marges val, wins gly, en die ANC kyk net weg met ’n nuwe beleidsdokument in die hand.
Internasionale Nuusflits
Wanneer “liefde wen” beteken dat die kinders verloor
Stephen Ireland, stigter van Pride in Surrey, het pas 24 jaar in die tronk gekry nadat hy ’n weerlose 12-jarige seun verkrag het. Sy kêrel het ook nie agtergebly nie — David Sutton gaan vier en ’n half jaar sit vir sy eie siek versamelings.
Die Weste se groot morele oorwinning? Stel jou kind bloot aan LGBTQ, noem dit vryheid, en kry later skok as ‘n degenerate soos Ireland sy waardes uitleef.
Terwyl kerkklokke stil geraak het en Bybels stof opgaar, hou die Weste fees vir elke vorm van degenerasie. Hulle noem dit inklusiwiteit, maar die slagoffers is altyd kinders wat nooit ’n keuse gehad het nie.
Witblits sê: As jy jou geloof los vir glinsterende parades, moet jy nie verbaas wees as die duiwel sommer self in die voorste flot kom ry nie.
Konflik Nuusflits
Generaal, waar’s my laaikabel?
Toe Napoleon nog sy perde kam, het oorlog net gegaan oor wie die mooiste uniforms en die langste bajonette het. Daarna het kanonne en artillerie die gehoor oorgeneem, en later het generaals begin hardloop soos manne voor ’n Black Friday-uitverkoping — dis jou derde generasie.
Met die vierde generasie het terroriste en ander ongenooide partytjiegangers die oorlog na ons strate gebring. Maar nou is alles verby soos ’n 80’s-permanent: die vyfde generasie het geland — en hy buzz soos ’n miernes op Red Bull.
Drones, so goedkoop soos ’n worsbroodjie in Boksburg, kan nou jou kombuisskottel vernietig nog voor jy die sous opsit. Die agterste “veilige” kamp? Weg. Jou stoorkamer vol biltong? Ook ’n teiken. As jy dink jy’s veilig agter die braaivleis, kyk net op — daai drone sit dalk reeds en gluur.
Vir die eerste keer in 400 jaar is daar geen “agterlyn” meer nie. Die oorlog is oral, van jou skuur tot jou sitkamer, en die enigste “tooth-to-tail” verhouding wat oorbly, is hoe vinnig jy jou drone se battery kan wissel.
Witblits sê: Nou’s dit amptelik — oorlog is nie meer net ’n man met ’n swaard nie, dis ’n laaikabel en ’n tiener met ’n PlayStation-kontrole.
Youtube Nuusflits
Minister waarsku: Land gaan van beurtkrag na doemkrag
Die Minister van Elektrisiteit waarsku: Suid-Afrika staan voor ’n totale krag-ineenstorting. Nie net beurtkrag nie — dis kerslig, gasstoof en kruiebad tyd.
Munisipaliteite skuld Eskom oor R70 miljard. Hulle vorder geld by inwoners, maar die geld verdwyn soos ’n ANC-konferensie-etesrekening. City Power skuld amper R9 miljard — hulle gaan dit terugbetaal soos ’n tiener sy eerste kar afbetaal: stadig en vol verskonings.
Die regering se plan? Laat Eskom alles oorneem. Dis soos om jou vuurhoutjies vir ’n pyromaniac te gee.
As hierdie nie reggemaak word nie, praat ons nie van langer beurtkrag nie. Dis totale donkerte: geen ligte, geen water, geen internet — en jou inverter gaan lê soos ’n ANC-woordvoerder ná ’n persvrae.
X Nuusflits
Aktekantoor sluit sy deure: ANC wys weer hoe om ’n stad plat te lê
Die Johannesburgse Aktekantoor het al van Februarie af meer toe as ’n snoepie op Sondag. Die hysbak werk nie, die mure huil van skande, en die personeel het hul tasse gepak soos ’n rockband ná ’n slegte gig. Intussen sit eiendomsagente met lang gesigte en nog langer skuldstate, want registrasies staan vas soos ’n taxi in Jeppe Straat- verkeer.
Strydom sê registrasie is soos 'n braaivleisvuur: as jy nie betyds hout gooi nie, sit jy met koue tjops en ’n klomp geïrriteerde gaste.
Nou staan nuwe huiskopers en wag, sleutels in die hand, soos tieners voor ’n McDonald’s-venster om twee-uur die oggend. Die regering se plan? Wel, daar is ’n “poging” om te skuif... maar die enigste ding wat vinnig skuif, is die rentekoers op die oorgangsfinansiering..
Kultuur Nuusflits
Paarl kry nou ook ’n kampus: Wyn, wyn en wysheid!
Akademia het die groen lig gekry vir ’n splinternuwe kampus in die Paarl. Die Raad op Hoër Onderwys het die aansoek voorwaardelik goedgekeur, en die inrigtingsproses is al aan’t roer soos ’n pot boontjiebredie.
Binnekort kan studente dus klas toe stap met ’n druiwetros in die hand en ’n Taalmonument in die agtergrond. Akademia belowe ook kampustoere, sodat ouers kan kyk waar hulle kinders gaan leer, kuier en kophou met eksamenstress.
Sport Nuusflits
W196 brul weer: Moss lag waarskynlik in sy graf
George Russell het die Mercedes-Benz W196 op Aintree gaan uithaal, 70 jaar nadat Sir Stirling Moss daar die Britse GP gewen het. George sê dis ’n voorreg — amper soos om jou oupa se bottel Klippies in die kas te ontdek.
Dié silwer pyltjie lyk steeds gevaarlik vinnig, al is hy ouer as jou tannie se boendoe-koffiemasjien. George glimlag breed, die span klap hande, en die W196 dreun weer soos ’n rugbyklub se kragopwekker op 'n Saterdag.
Mercedes sê hulle eer Moss se nalatenskap. George sê hy sal dit nooit vergeet nie — veral nie die gevoel om iets ouds vinniger te ry as 'n Gautrein-passasier sonder kaartjie nie.
Spekskiet Nuusflits
AOC se groot rol: Bronx of Broadway?
Die Demokrate se gunsteling “Bronx warrior”, Alexandria Ocasio-Cortez, blyk eintlik ’n suburbane sterretjie uit Yorktown Heights te wees. Ja, sy’t nie tussen graffiti en gebreekte drome grootgeword nie, maar eerder tussen wit heinings en goeie WiFi.
Sandy (soos haar ou vriende haar ken) het die Bronx-storie opgesmuk soos ’n TikTok-filter. Sy’t nie ’n grassroots-reis gehad nie; sy het eerder vir ’n politieke rol oudisie gedoen soos ’n aktrise vir ‘n sepie.
Justice Democrats wou ’n outentieke linkse held hê, en Sandy het die Bronx-akklimatisering perfek ge-perform. Haar sogenaamde straat-slim houding? Meer Broadway as Bronx.
Demokrate verkoop haar as die stem van die onderdruktes, maar eintlik is sy net ’n goed-geoefende aktrise uit die groen grasperke van Yorktown. As identiteit nou politieke geld is, dan is AOC se CV so vervals soos ’n Zimbabwe-dollar.
Spieëlbeeld
Episode 7: Skaduwees en Strydlyn
Die nag sit sag op Kaapstad soos ’n handskoen van fluweel met ’n mes daarbinne. By die Baxter-teater wag Damien du Plessis reeds in ’n donkerblou pak en ’n glimlag wat gloei soos ’n skemeraand vol beloftes.
Toe Nuusnooi uit die taxi klim, draai koppe.
’n Lang, swart aandrok gly soos ink oor haar lyf, met ’n halslyn wat net genoeg wys om die verbeelding wakker te maak en ’n spleet tot by die knie wat die wêreld herinner dat elegansie nie skaam is nie. Die grimering? Sag, maar dodelik. Lipstiffie soos wyn wat te lank gestaan het. Oë wat rook en belofte meng.
Damien sluk. “Jy lyk—”
“Moenie klaarmaak nie,” sê sy. “Laat die sin in die lug hang. Dis mooier so.”
Hy bied sy arm aan. Sy neem dit — elegant, beheersd, maar met daardie ondertoon van vuur wat elke ander vrou laat lyk soos ’n flikkerlig in ’n stad sonder krag.
Binne is dit koel, stil. Die klank van ’n vleuelklavier eggo in die agtergrond soos ’n belofte wat iemand lank gelede gemaak het en nooit nagekom het nie.
Intussen, aan die anderkant van die stad…
Die plek stink na rubber en ou olie, maar dit pla my nie. Ek sit skuins agteroor op ’n plastiekstoel wat voel soos ’n herinnering aan ’n skoolsaal. Voor my klik die ou bokser se vingers vinnig oor ’n laptop se sleutelbord.
“Hier’s nog een van daai houers wat by die vlei afgelaai is,” sê hy. “Glo dit was landboutoerusting.”
Ek sê niks. Wag net.
“Maar kyk hier—”
Die video stop op ’n raam. Iemand laai iets uit wat alles behalwe boereplanne lyk — East European markings. Grys. Reghoekig. Moeilikheid in ’n krat.
Ek sit regop. “Du Plessis?”
Die ou knik. “Hy’t die vervoer gereël. Internasionale NGO, glo hy. Jy weet… daai tipe wat soggens vrede preek en saans granaatwerpers verskuif.”
Terug by die teater…
Die konsert begin. Klawers sing onder vingers soos watervalle oor glas. Damien se hand rus naby aan Nuusnooi s’n — nie aanraak nie, maar naby genoeg sodat sy bewus is van die moontlikheid.
Na die tweede stuk draai hy sy kop effens. “Ek’s bly jy’t saamgekom. Party goed moet mens met die regte geselskap beleef.”
Sy glimlag, maar haar oë bly op die verhoog. “Of alleen.”
Hy kyk haar aan, sy gesig net-net ernstig genoeg. “Nuusnooi… ek weet ek’s nie ’n eenvoudige man nie. Maar ek’s nie ’n slegte een nie.”
Sy draai stadig haar gesig na hom. “Jy klink soos iemand wat al geoefen het om dit te sê.”
Hy grinnik sag. “Miskien. Maar dit maak dit nie minder opreg nie.”
’n Pouse. Dan fluister sy, amper teen haar eie sin: “Ek’s nie seker ek’s nog gemaak vir reguit paadjies nie.”
Sy bedoel meer as wat sy sê. En hy weet dit.
Laat nag. Konsert verby.
Buite die teater buig hy effens nader toe hulle wag vir haar taxi.
“Ek wens ek kon sê wat jy aan my doen.”
Sy glimlag liggies, soos iemand wat lankal geleer het om nie alles te glo nie, maar tog gevlei is dat iemand probeer.
Toe hy effens nader kom — net ’n tik te naby — draai sy haar kop, stadig, maar ferm. Die boodskap is duidelik: nie vanaand nie.
Hy tree terug, glimlag soos iemand wat pas ’n skaakstuk verloor het, maar die eindspel nog nie prysgee nie.
Later daardie nag, in my woonstel...
Ek gooi nog ’n bietjie bourbon oor ys, laat die glas rus teen my onderlip. Die skerm voor my flikker stadig — ’n vergrote beeld van een van die houers. Rof, met ’n rooi sirkel en Cyrilliese letters. “Боевая техника.”
Ek vat ’n sluk.
“Jy’t nog ’n konsert gewen, du Plessis,” sê ek teen die rook in die kamer. “Maar ek’s op pad na die laaste noot.”
Ek blaas stadig uit. Die rook hang, soos ek. Wag. Beweeg stadig. Maar altyd nader.
[Einde van Episode 7]
Begin jou dag met ‘n glimlag! Teken in op Witblits Se Nuusflits, dis gratis!