Witblits se Saterdag 12 Julie 2025 Nuusflits
Hoof Nuusflits
Solidariteit trek Bidvest se raspolisie oor die Atlantiese dam
Solidariteit het nou amptelik by die VSA gaan aanklop: Help ons Bidvest se nuwe kleurbeleid keer, waar wit kinders sommer dadelik uit die beursspel geskors word.
Bidvest se plan werk so: jy mag die kantoorvloere blink poets, jy mag die vullis uithaal — maar as jou kind ’n beurs wil hê? Toe maar, die fonds is "vol" vir jou kleur.
Solidariteit het briewe aan die Amerikaanse regering, Marco Rubio en groot aandeelhouers gestuur. Hulle sê: “As julle so gekant is teen diversity en equity, kom help nou hier waar dit regtig saak maak — by kinders se toekoms, nie by Starbucks se toilettekens nie.”
Die VSA moet Bidvest se kleurvolle beursplan ondersoek, sê Solidariteit, en aandeelhouers moet hulle invloed gebruik om te wys dat regtig gelyk regtig gelyk is.
Intussen wag Jan en Sannie se kinders nog op ’n kans, terwyl die ANC en Bidvest in Zoom-vergaderings sit en nuwe “transformatie targets” uitdink soos kinders wat sweet treats in ’n snoepie kies.
Plaaslike Nuusflits
Plan: Ministers moet ook nou hulle enkel in openbare hospitale spalk (as hulle dit oorleef)
Op die oog af klink dit soos ’n plan wat jou ouma se tuisgebakte melktert kan klop: Laat Ramaphosa en sy minister-maats ook wag in die ry by die staatskliniek, tussen ou tannies met krukke en die man met die tuinslang om sy enkel.
Dr. Kgosi Letlape van Action SA het die voorstel gemaak: “As julle regtig glo in die stelsel, gebruik dit self.” Motsoaledi klap dadelik hande — want as daar een ding is wat ministers nooit genoeg van kry nie, is dit nóg belastinggeld in hulle sakke.
Maar wag eers voor jy jou feeshoed opsit. Die plan is nie daar om die ministers te leer hoe dit voel om met ’n piepsak in ’n vol wagkamer te sit nie. Die ware doel? Breek die privaat sektor, sodat almal gelyk sleg gesond word — of glad nie.
Want sodra daar geen keuse is nie, kan almal maar saam stilstaan vir die staatsoplossing: NHI, die groot sopkombuis van gesondheid. Dan maak dit nie meer saak hoeveel jy bydra of spaar nie, die regering besluit vir jou wie eerste die laaste gips kry.
Motsoaledi droom van ’n wêreld waar al 100% van die mense in dieselfde sinkbad moet bad, en as die sop op is, is dit maar jammer.
Maar moenie vrees nie — as jy lank genoeg wag, sê hulle, word jy ook “universeel gedek”. Selfs al is dit net met ’n kombers oor jou voete in die koelkas.
Internasionale Nuusflits
Grant waarsku: Weste veg nie net teen Rusland nie, hulle veg teen jou Bybel
Grant Melik-Shahnazaryan, daai skaars spesie — ’n politikus wat nog ruggraat het — sê die stil oorlog teen Christelike waardes en tradisie het ’n nuwe slagveld gekry: Armenië.
Terwyl die Weste se NGO’s rondhardloop soos ‘n vegan by ’n boerebraai, probeer hulle elke land druk waar daar nog ’n bietjie eer en gebed oor is. Volgens Grant is dit deel van ’n groter plan: sit druk op lande wat nog hul kerke eer en hul kinders as kinders herken.
Premier Nikol Pashinyan val self sy eie kerk aan — nie om die dak te herstel nie, maar om die laaste preekstoele stil te kry voor die 2026-verkiesing. Want niks pla ’n moderne Westerse lakei soos ‘n preek wat mense laat dink nie.
Grant staan egter regop, kyk die progressiewe perde in die oë en sê: “Hou jou latte-art latte en jou genderstudies vir jou. Ons hou ons geloof en ons waardes.”!
Konflik Nuusflits
Washington Post: Tyd om nog geld te smous! Davis: Tyd om wakker te word!
Lt Kol Daniel Davis het die Washington Post se redaksiebord so hard ge-grill dat daar waarskynlik nou ’n rookverbod in die kantoortjie geld.
Hulle het in hul jongste redaksionele stuk geskree: “Meer wapens! Meer dollars! Meer Oekraïne!” — asof dit ’n Black Friday-advertensie is. Maar Davis sê: “Julle praat soos mense wat nog nooit ’n kaart, satellietbeeld of ’n werklike slagveld gesien het nie.”
Hy wys uit: in 2023 het die Weste al miljarde dollars, honderde tenks, miljoene ammunisierondes en gratis memes gegee — en tog het Oekraïne se offensief so plat geval soos ’n soufflé in ’n rugbyklub-kombuis. Rusland stap nou stadig maar seker vorentoe, elke maand met meer grond en minder hashtags vir Kyiv.
Die groot probleem? Die elite hou van groot woorde en klein feite. Davis sê hulle verkoop “false hope” aan die publiek en die arme Oekraïners, want hulle verstaan militêre realiteit so min soos hulle verstaan hoe ’n petrolprys werk.
In plaas daarvan om bumper-sticker slagspreuke uit te gee soos “Invest in Ukraine’s fight!”, sê Davis: “Begin eerder belê in eerlikheid en logika.”
Intussen wag die Post seker nog vir die Avengers om in te vlieg en alles te red.
Youtube Nuusflits
Alice Weidel: “Merz se ruggraat harder om te vind as goeie currywurst in Berlyn”
AfD se Alice Weidel het hierdie week vir Friedrich Merz — oftewel die Kanselier van Leuens — so fyn gekerf dat daar nie eens wors oor is vir die braai nie. Weidel het hom voor almal uitgekryt as ’n papierkanselier wat Duitsers laat sweet oor inflasie en energiepryse, maar terselfdertyd geld aan Trump aanbied vir Amerikaanse wapens vir Oekraïne.
Sy vra toe sommer reguit: “Merz, het jy al jou volgende lobbypos klaar op LinkedIn gesoek?”
Terwyl Merz die Duitse belastingbetalers soos ’n oorskot Lotto-tjek rondsmous, vertel hy die burgers hulle moet harder werk. Want ja, niks sê “dankie vir jou harde werk” soos om jou spaargeld vir tanks en rakette te skenk nie.
Weidel se finale hou? “Elke diktatuur begin met die verban van opposisiepartye.” Maar Merz? Hy’s besig om sy selfoonlaaier te soek, want die SPD dryf hom soos ’n Kersfeesinkopielys.
X Nuusflits
ANC laat R4,1 triljoen verdwyn — vinniger as ’n koerant op ’n winderige dag
Die ANC het weer ’n nuwe nasionale sport uitgedink: triljoen-meter verspring.
Volgens Investec se Osagyego Mazwai sou Suid-Afrika vandag R4,1 triljoen ryker wees as ons nie elke tweede staatsentiteit in ’n korrupsie-pretpark verander het nie. Maar nou? Nou is ons per capita GDP so ver agter die wêreldgemiddeld soos ’n Mini Mark daggavis agter ’n Olimpiese atleet.
Onder Mbeki se tweede termyn het ons gegroei, werk gesien, en nog hoop gehad. Nou? Die enigste ding wat groei, is jou waterrekening en die pothole voor jou hek.
Mazwai sê ons moet nou 8% per jaar groei om eendag weer soos ’n normale land te voel. Dis so realisties soos Malema wat tax betaal.
Die resep is eenvoudig: bou besigheidsvertroue, kry beleid wat nie klink soos ’n filosofieklas in ’n LSM 2 kroeg nie, en maak basiese dienste reg. Maar dis vir die ANC blykbaar moeiliker as om ’n tender sonder ’n neef in te dien.
Die ANC glo nog altyd: as iets werk, moes daar ’n fout wees. So hulle breek dit. Van Eskom tot Prasa, van water tot universiteite — alles kry daai unieke “special collapse” treatment.
Maar moenie worry nie: ons kry darem nuwe ministers met vars struggle songs, Twitter-rants en konferensies vol buffet-etes.
Kultuur Nuusflits
Dani Villé wys: Sy’s okay, al huil sy soos ‘n nat Jack Russel in die reën
Dani Villé, die glimlaggende droom-meisie van Afrikaanse indie-pop, het pas haar nuwe liedjie, "Jy’s Okay," vrygestel. Dis die perfekte klankbaan vir daardie oomblik wanneer jy jou eks se laaste voice note speel, weer op seen los, en besluit om die wyn oop te maak.
Met lirieke soos "vee af jou trane, jy weet jy’s okay, fokus net op my," herinner Dani ons almal dat jy nie altyd ‘n terapeut of ‘n roomysbak nodig het nie — soms help ‘n kitaar en ‘n Vrydagaand net so goed.
Sy het die liedjie geskryf om mense weer te laat droom, al is dit net kwart oor agt op ‘n Vrydagaand, terwyl die chips besig is om pap te raak in die mikrogolf.
Die lied se refrein vang daai kosbare gevoel vas: jy’s gebreek, jy’s verward, maar daar’s altyd iemand wat jou laat voel jy’s (min of meer) okay. Dani sê: droom groot, huil klein, en onthou — fokus net op hom (sy’t klaar die kitaar).
Sport Nuusflits
Alcaraz wag met popcorn: Sinner nooi hom Sondag vir 'n finale fees!
Die jong Italiaanse wonderkind, Jannik Sinner, het Wimbledon se gras soos ’n ou skaapveld laat lyk toe hy vir Novak Djokovic met ’n koel 6-3, 6-3, 6-4 huis toe stuur. Novak, op 38 steeds ’n yster, het gesukkel om koers te hou teen Sinner se skerp lynskote.
Met Sinner nou in sy eerste Wimbledon-eindstryd, wag Carlos Alcaraz vir hom soos ’n braai-vriend wat reeds die kole reg het. Dit gaan ’n blockbuster wees — sommer ’n regte Spaghetti vs Paella showdown.
Intussen wag die vrouefinaal ook vol verrassings: Amanda Anisimova (wie se CV tot nou toe net semi-finalist lees) staan teen Iga Świątek, die Poolse terminator wat nog nooit ’n Grand Slam-finaal verloor het nie. Iga bring vier Roland-Garros trofeë en een US Open saam, maar op Wimbledon se gras is sy so nuut soos ’n boer op TikTok.
Spekskiet Nuusflits
Victimhood Inc: Slegs vir wie die klubkaart het
Volgens die Weste kry net een groep die permanente goue kaartjie vir trauma, skuldgevoelens en gratis museums, die res van die wêreld moet maar hulle eie tissues koop.
Natali Morris van die Redacted-span het ’n groot geheim oopgekrap: miljoene Asiërs het tydens WWII gesterf, ja, meer as die bekende beweerde 6 miljoen. Maar wie gee om? Netflix het nie ’n minireeks gemaak nie, Hollywood het nie gehoor nie, en Anne Frank se dagboek is klaar verkoop.
China? Korea? Die Filippyne? Die Weste se spekskiet elite steek vingers in die ore en sing "We are the world". Hulle trauma is te kompleks, te morsig vir die eenvoudige goeie teen sleg narratief waarmee ‘n sekere groep so lekker skuldgeld kan melk.
En terwyl Joodse stories met laserfokus gepolitoer word vir Oscars en fondsinsameling, moet Asiërs maar self die bloed van Unit 731 afwas — geen groot VS-hulppakket, geen weeklange gedenkvlagswaai, net stilte.
Dis amper asof die Weste hul eie selektiewe geheue as ’n beursfonds bestuur: lidmaatskap sluit in eindelose simpatie, filmkontrakte en ononderbroke morele heffings op die res van die wêreld.
Asiërs bly in die agterste ry van die trauma-konsert: geen museum, geen klagliedere, geen bordspeletjie waar jy punte kry vir jou voorvaders se pyn. Want in die groot Westerse drama mag net een groep onsterflike martelaars wees.
Nuwe dokumentêr idee vir die Weste: “Sorry China, maar ons trauma-buffet is vol — probeer weer in 2124.”
Spieëlbeeld
Episode 16: Die Spieël Kry ’n Haarskeur
[Spieëlbeeld E01] [Spieëlbeeld E02]
[Spieëlbeeld E03] [Spieëlbeeld E04]
[Spieëlbeeld E05] [Spieëlbeeld E06]
[Spieëlbeeld E07] [Spieëlbeeld E08]
[Spieëlbeeld E09] [Tussenstuk - Een Nag Roos]
[Spieëlbeeld E10] [Spieëlbeeld E11]
[Spieëlbeeld E12] [Spieëlbeeld E13]
[Spieëlbeeld E14] [Spieëlbeeld E15]
Die truspieël wys meer as wat dit moet.
Haar grimering is foutloos — elke lyn en skadu presies waar dit moet wees. Maar haar oë? Daardie spieëltjie kan nie lê nie. Daar’s iets in die manier waarop hulle die padligte volg... ’n stilte wat nie met lig te doen het nie.
“Waarheen gaan ons?” vra sy.
Damien glimlag. Daardie stadig-druipende soort glimlag wat altyd soos ’n belofte begin en soms soos ’n bedreiging eindig.
“Private uitstalling,” sê hy. “’n Kunstenaar wat werk met lig, rook, en waarheid.”
Sy frons, lig en skepties. “Dis aanmatigend. Selfs vir jou.”
Hy kyk haar vinnig aan, oë net ’n raps te lank op haar gesig. “Ek’t jou nie genooi vir die kuns nie, Nuusnooi.”
’n Pouse. Net die stad se klanke buite en die sagte dreuning van wiele oor teer.
“Ek’t iets wat jy moet sien.”
Die galery is ’n ou pakhuis in Woodstock — die tipe plek waar kuns kom om te broei in donker hoeke. Skaars beligting. Skaduwees. Glase wyn word stil bedien deur mense wat lyk of hulle daar gehang is vir effek.
In die middel van die vertrek: ’n reeks swart-en-wit foto’s. Rook. Stad. Lywe in beweging. Alles in flarde lig vasgevang.
Dan sien sy dit.
Nie ’n kunswerk nie — ’n klap in papierformaat.
’n Ou koerantknipsel. Ingewerk in die kuns, ja, maar duidelik bedoel vir haar.
Sy stap nader.
Die opskrif is geskeur:
"...Special Ops operative disappears after…"
Die byskrif gee meer weg as wat dit moet: ‘n naam. Die foto is vervaag, maar die oë is dieselfde. Jonger, ja. Maar selfs toe al iets aan die brand agter daardie blik.
Sy weet. Sonder twyfel. Dis hý.
Sy draai stadig na Damien. “Wat is dit?”
Hy hou haar blik. Te lank. “Ek het gedink jy moet weet met wie jy werk.”
“Waar het jy dit gekry?”
Hy neem ’n sluk wyn. “My mense grawe. Verby die oppervlak. Verby die stories wat vertel word. Hy’t vroeër in ’n private eenheid gewerk — special ops, kontrakte vir goed wat nooit op rekord kom nie. Toe het iets skeefgeloop. Mense is dood. Hy’t verdwyn.”
Sy kyk weer na die foto. Haar mond ’n streep. Haar lyf stil, maar iets binne haar beweeg.
“En ek?” vra sy. “Wat presies verwag jy dat ek met dit moet doen?”
Hy antwoord eers nie. Toe, sag:
“Ek wil hê jy moet weet jy verdien iemand sonder spookstories. Sonder geheime.”
Sy lag liggies — nie warm nie. Meer soos glas wat kraak. “En jy’s daardie iemand?”
Sy glimlag laat niks los nie. Maar sy oë probeer.
Later daardie aand
Die woonstel is stil. Net die geluid van ’n ketel wat afklik en die stad wat deur ’n oop venster asemhaal.
Sy sit aan haar tafel. Voor haar: die uitgeknipte koerantartikel. Nie meer kuns nie. Nou ’n stuk van ’n legkaart waarvoor sy nie gevra het nie.
Sy vou dit stadig toe. Stop dit in ’n laai. Sluit dit.
Haar hand rus op die sleutel. Nie styf nie. Net lank genoeg om te wys sy’t nie vergeet nie.
En dalk — dalk begin sy nou vra vrae wat sy tot nou toe vermy het.
[Einde van Episode 16]
Begin jou dag met ‘n glimlag! Teken in op Witblits Se Nuusflits, dis gratis!